دیروز عصر با یکی از رفقا رفتیم پارک. نشستیم روی یکی از نیمکت ها به انتظار اذان، که بعدش سیگارمونو روشن کنیم دَمی از عزا در بیاریم. نیم ساعتی حرف زدیم، هوا هم تاریک شد اما صدایی نیومد. ماه و ستاره ها هم اومدن تو آسمون بازم خبری نشد. گفتیم حتما این دور و بر مسجد نداره که صدایی نمیاد دیگه. سیگارمونو آتیش زدیم. یکم گذشت. یه پسر جوونی کنارمون زل زد بهمون. اون سمت هم دو تا پیر مرده نشسته بودن همینطور تو نخمون بودن. رفیقم گفت چرا همه نگامون می کنن نکنه اذان نشد؟... که همین موقع صدای ربنا از مسجد بلند شد... بعدش اذان شد و اون جوونه یه سیگار از جیبش در آورد. اون پیر مردا هم دو تا چایی از دکه پشت سرشون گرفتن. مام پا شدیم رفتیم یه پارک دیگه!
"...خیلی دوست داشتم امروز بجای بیان کردن مشکلات اقتصادی دولت و بیان کردن دغدغه های دولت خیلی دوست داشتم که حتی به دروغ هم که شده شما این قول رو به ما میدادین که از این تیم حمایت یشه..."
این بخشی از حرف های سعید معروف با محمد گودرزی، وزیر ورزش و جوانان در دیدار والیبال ایران و امریکا بود. بیشتر از آنکه بخواهد توجهم به انتقادهای معروف از وزیر و عملکردش جلب شود، معطوف به این بخش از حرفهایش شد؛ که به دروغ حتی بما قول می دادید!...
دروغ... چقدر از ما برای دروغ هایی
که هرروز می شنویم کف و دست می زنیم در حالی که می دانیم چیزی جز یک مشت
حرف های بی اساس در گوشمان زمزمه نمی شود؟ به بیهودگی کلمات معتقدیم اما همچنان مشتاق شنیدن آنهاییم. از دروغ های مثلا بی اهمیت (!) در مقاس های کوچک، تا دروغ هایی در مقایاس های ملی!...
صحنه
جالبتر آنجا بود که در انتهای این ویدئو بعد از حرف های معروف، کلام راستی
را از یک سیاستمدار می شنویم که: "این دولت بلد نیست دروغ بگه..."!
چرا ما اینقدر حساسیتمان را به درستی یا نادرستی حرف هایی که می شنویم از دست داده ایم. و اصلا اینقدر راحت از کنارش عبور می کنیم که به هرکسی اجازه بدهد بهمان دروغ بگوید؟. گوش همه ما از سخنان کذب پر شده اما هنوز حاضریم
به گفته های دروغ دل بسپاریم... وقتی ما اینطور حاضریم...
یک)
بخشی از من در سایرین نهفته است. بخشی که در بیشتر مواقع از دید خودم پنهان می ماند و هر یک از این سایرین با یک وجهه از من مواجه می شود. دوست ها، اشنایان و اطرافیان با حرف ها، نظرها، قضاوت ها، پیشنهادها و بازخورد هایشان این فرصت را به ما می دهند تا با آن بخشی از خود که از نظرمان پنهان مانده آشنا شویم. همه ما از انتقاد متنفریم اما با انتقاد زنده می مانیم!.
یک همچین مفاهیمی را قبلا جایی خوانده بودم که یادم نیست کجا بود. بنظرم حرف حساب آمد.
دو)
مطلب نشاط آوری را چندی پیش در پایگاه اطلاع رسانی آیت الله بروجردی خواندم. به شما هم توصیه می کنم بخوانید. شاید موجب نزهت خاطر شما هم بشود. (+)
سه)
می فرماید:
اگر نه روی دل اندر برابرت دارم، من این نماز حساب نماز نشمارم، ز عشق روی تو من رو به قبله آوردم، وگرنه من ز نماز و ز قبله بیزارم، مرا غرض ز نماز آن بود که پنهانی، حدیث درد فراغ تو با تو بگزارم، وگرنه این چه نمازی بود که من با تو، نشسته روی به محراب و دل به بازارم،
همچین یک جور زیبایی آرام بود. یک طورهایی هم بقول
موخاکستریه "چسبناک". همینطور کش می آمد و همه جا را پر می کرد و بعد برمی
گشت به جایش و آرام می لرزید؛ عین ژله. با وجودش چیزهایی درم زنده شد که
هیچ کلام و تصویری در ذهنم ایجاد نکرده بود. دنیایی که معلوم نیست کجاست و حالا خود را در آن احساس می کردم. سبک و شفاف...
مو خاکستریه گفت: اینجا رو ببین. پاهایش را در گِل شُلِ لبه ی آبگیر فرو برد و چند لحظه صبر کرد تا آب، رد پاهایش را بشورد. نگاهم کرد و خندید. کمی مکث کرد. دست هایش را دور زانوهایش حلقه کرد و گفت: این رنگا چطور روی آب می مونن؟
پاهامو توی آب شستم و گفتم
هرکدوم از این رنگا دو تا بال بزرگ دارن که اونا رو روی آب نگه می داره.
پرسید پس چرا معلوم نیست؟ گفتم بالهاشون خیلی بزرگه و بخاطر اینکه موقع حرکت به بقیه نخوره توی آسمونه و اینا با نخای
خیلی نازک بهم وصلن. گفت خسته نمی شن اینقدر بال می زنن؟ گفتم خورشید
که می ره اینا هم می رن خونشون استراحت می کنن و فردا صبح دوباره بر می
گردن...
خورشید رفته بود. خنکای بعد از غروب حالم را جا آورد. مو خاکستریه قبل از من دمپایی هایش را پایش کرد و رفت...
موسیقیه من را انداخت توی دنیایی که سال هاست ازش بیرون آمدم. و در عوض کاری کرد که باورم بشود هر رنگی برای خودش دوتا بال بزرگ دارد که آنها را بالا سرِ آبگیر آویزان نگه می دارد...
چند ماه پیش زن چهل و هفت ساله نکایی برای رسیدن به محل کارش در ساری از خانه خارج می شود... در راه راننده مسیرش را تغییر می دهد و بدون توجه به اعتراض های این خانوم به راهش ادامه می دهد...
این خانوم خودش را از ماشین به بیرون پرت می کند و بخاطر شدت ضربه وارده قطع نخاع
می شود. بعد از دو ماه و نیم بستری بودن در بیمارستان، اوایل امسال فوت
می کند...
اواسط اردیبهشت ماه، زن جوانی برای
رفتن به دندانپزشکی از میاندرود به سمت ساری حرکت می کند... پس از هفده روز
بی خبری، جنازه تکه تکه شده این زن در یکی از جنگل های اطراف نکا پیدا می شود...
گاهی وقتا... یهو حسش میاد!. این که حسش اومدو بهتون تبریک می گم. از صمیم قلب! شمام بیاین رجعتم رو بهم تبریک بگین. از صمیم قلب!.