من ژاپنی نیستم!

دو ماه است در کارگاه درودگری فنی و حرفه ای شرکت می کنم و تا الان چیزهای خیلی خفنی مثل قاب عکس، جعبه دستمال کاغذی، چهارپایه، چوب سیگار و از این چیزها ساخته ام. هر روز صبح یک ربع به هشت صبحانه خورده نخورده جلوی در کارگاه روی جدول می نشینم سیگار می کشم و منتظر می مانم تا مربی ساعت هشت و ربع بیاید در را باز کند. تنها کسی که هر روز و آن وقت می آید منم. یک بار یکی از بچه ها پرسید چرا زود میای؟ گفتم دولت برای آموزش هر نفر در این رشته طی این پنج ماه حدود 800 هزار تومان هزینه می کند. با احتساب حداقل دو برابر شدن قیمت چوب و چسب و ابزار و بقیه هزینه ها می شود 1میلیون و 600 هزارتومان. اگر هر روز نیایم یا دیر برسم فکر می کنم جای یک نفر دیگر را اشغال کرده ام و عذاب وجدان می گیرم!

نمی دانم باو می کنید یا نه اما گاهی خودم را هم با این حرف ها دست می اندازم!