سطوری برآمده از چهره ای اخلاق گرا بدون گرایشات ناسیونالیستی به همراه نصایحی چند برای نسل بشر در سده های آتی

من آدمی هستم گه اگر مثلا تیم ملی فوتبال در جام جهانی هم قهرمان بشود یا مثلا نظریات یک دانشمند ایرانی با اقبال جهانی مواجه بشود هیچ حسی درم بوجود نمی آید.
اینکه ما [ آیا درست است از  "ما" استفاده کنم با بهتر است بگویم "آنها"؟] در گذشته چقدر در علوم سرآمد بودیم، در مهندسی پیشرو بودیم، متمدن و با فرهنگ بودیم و هنرمند بودیم [و از این جور هنداونه ها که ما ایران ها هی زیر بغل خودمان جا می دهیم] هم هیچ غروری در من نمی آفریند. بنظر من ما هیچ ارتباطی به پیشینیان نداریم. و آیندگان ما به ما. پس به آیندگانی که قرن ها بعد نوشته ام را می خوانند توصیه می کنم دهان لجن گرفته شان را ببندند و اینقدر نگویند کسانی که در قرن چهارده خورشیدی در سرزمینم می زیستند خیلی بی عرضه بودند و چه بودند و چه بودند. بوزینه. هستیم که هستیم به کسی چه.


اما سرنوشت نزدیکانم برایم خیلی مهم هست. و الان دارم روی فرضیه ای کار می کنم که تبیین کند مثلا اگر یکی از نزدیکانم به تیم ملی راه پیدا کند باید احساسم را از برد و باخت تیم متاثر کنم یا نه. و اگر متاثر بشوم آیا این کارم در راستای اخلاق هست یا با آن مغایرت دارد و نباید تمایلات شخصی ام را در جهان بینی ام راه بدهم. بالاخره من آدم خیلی اخلاق گرایی هستم که شما دیر یا زود باید این مسئله را می فهمیدید.