طلوع کن، طلوع کن، بر این ستاره مردگی...

روی سکو، یک رشته‌ی خفیف زرد رنگ از پشت توده انبوه برگ‌های انجیر بر صورتم فرود می اومد. گاه با دستم این حجم بی جهتِ معلق رو می گرفتم و گاه به پام می فرسودم. مثل فرمان بخششی  کورمال کورمال دامن سیاهی رو می شکافت، و نرسیده به من، نیزه‌اش رو بی پروا در پهنه خالی روبرو فرو می برد.

غوکی در دور دست آواز می خواند...