دروغ های اَن دار

بیکاریِ این چند هفته، اعصابم رو تا آخر مکیده. دیشب با جیب های خالی رفتم کفش بگیرم! در واقع رفتم کفش دیدم و در واقع‌ترش چند تا کفش بیشتر ندیدم و با فروشنده تنها مغازه ای که پامو درش گذاشتم دعوام شد! البته به من ربطی نداشت، خودش خواست فرز بازی در آره زارت چند تا کتونی آورد روی میز گذاشت و در بارشون شعر گفت و هر بار که با مِن‌ومِنِ من رو به رو می شد، پیش از اینکه بتونم بگم «یادم رفت کارتمو بیارم»، قیمتو پایینتر می آورد و در آخر اصرار داشت کتونی 160 تومنیه اصلِ تایوانش که خودش واسم انتخاب کرد و خیلی هم بهم میومد رو! 95 تومن بردارم!  اما ماجرا از اونجا شروع شد که شاگرد مغازه بی هوا وارد شد و با دیدن کتونی روبه‌روم شعر های بیشتری دربارش سرود و در آخر گفت: «خدا شاهده 120 خریدمونه!»