از کراماتِ شیخ؛

خیلی هم خوبه که به قِسمی در کرامات اخلاقی غرقم (!) که در بیشتر موقعیت هایی که اشتباه می کنم، حاضرم اشتباهم رو قبول کنم و اگه کسی بهم بگه در اشتباهم، در جوابش اعتراف می کنم و می گم "اشتباه کردم!". و از اون خوب تر اینه که اونقدر جدی نیستم که بخوام زندگیمو بدون اشتباه پیش ببرم و تصور اطرافیانم رو ازم به چهره ای "همیشه کار درست" تغییر بدم، و اونقدر کله شق هستم که باز هم اشتباهات قبلی مو ادامه ادامه می دم و باز تکرارش می کنم و اونقدر احمقم که حاضرم بعد از همه این ها باز هم بگم "اشتباه کردم"!